het maken van kunst is als het grijpen, reiken naar verloren liefde, altijd treuren om dat prachtige moment te vinden. Het gaat over verlangen, reiken om schoonheid aan te raken, om het te ruiken, om het te eten, om het te proeven op een manier die je hart raakt. Het is alsof je voor een ongelooflijke aanwezigheid van de natuur staat, of het nu de oceaan of een meer is, of de dauw op een frisse ochtend. Kan je het ruiken, het is de kwaliteit van het zijn, zoals de eerste regendruppel die een afgezonderde vijver raakt, de resonantie, de manier waarop de rimpelingen reiken, elkaars paden kruisen, onderscheppen, verspreiden, bereiken, verdelen, overlappen.
wij in het Westen denken op een lineaire manier over ons leven. Maar dat is het niet. Het resoneert ring op ring, een gelaagdheid van de tijd. Wat je nu doet en zegt zal gevolgen hebben voor andere mensen en plaatsen waar je nog geen idee van hebt. Daarom hebben we het altijd over synchroniciteit.
ik blaas geen glas, Ik vorm het of wrik het in mijn verlangens, bereid het in vorm met mijn team en mijn gereedschap. Het verandert voortdurend van vorm. Het handhaaft nooit zijn oorspronkelijke verklaring. Het moeilijkste is het vangen voordat het te ver gaat naar het andere uiterste. Het is een vloeistof, gevangen tussen de fasen van de materie. En, jij en de ovens zijn het venster dat deze periode opent, uitbreiden op het en op de een of andere manier het creëren van kunst in deze smalle kloof. Het vereist constant bewustzijn van je staat van zijn en je omgeving. Je hebt een scherp, acuut gevoel van zelf, verbinding en intimiteit met je team nodig.
ik heb een punt bereikt met mijn werk dat het simpelweg gaat over het creëren van prachtige ruimtes. Door vormen naast elkaar te plaatsen, kan men uit het niets creëren. Een leegte die even krachtig en echt is als het driedimensionale object ernaast. Deze spaties zijn als de spaties tussen woorden. De kracht van die pauzes zijn onuitgesproken woorden. Het is als de ruimte tussen de inademing en de uitademing. De een moet voor de ander komen, maar altijd verbonden. Deze ruimtes geven je een plek om naar of door te reizen, net als de manier waarop de natuur in duizenden jaren en miljoenen en miljoenen strelende golven, een doorgang door een rots die zo perfect is en lijkt alsof het er altijd al geweest is. Om te zien hoe het water de holtes vult als de getijden veranderen, om te kijken naar de holtes die het water vult die ooit door de lucht werden vastgehouden.
opnieuw is het terug naar de natuur, de grote leraar voor iedereen. De perfecte leraar voor een gevoel van vorm, flow en verwondering. Het is een bron, of gewoon de bron. Het is de plek waar we vandaan komen en waar we allemaal deel van uitmaken, zoals kijken naar de zonsondergang vol melancholie omdat er geen manier is om de omvang van haar schoonheid of het gevoel van afscheiding te begrijpen.
evenwicht, aard, vorm. Dit zijn prachtige kwaliteiten in het leven. Zo voortreffelijk en eenvoudig als adem alleen.