onlangs las ik op aanbeveling van een collega-geschiedenisblogger, Toutparmoi, The White Company van Sir Arthur Conan Doyle. Het gaat over een groep huurlingen (de gelijknamige witte Compagnie) die in 1367 in Spanje gaan vechten met de Zwarte Prins onder leiding van Sir Nigel Loring, die het hele boek van Doyle voor zich had. In werkelijkheid in 1367 werd de White Company geleid door Sir John Hawkwood en vocht in Italië, maar waarom zouden Feiten Een goed verhaal bederven.
lang voordat de held in Spanje komt, gebeurde er iets in de roman dat me pauzeerde. Een van de huurlingen was naar Engeland gekomen om nieuwe soldaten te werven en hij verbleef in een herberg in het New Forest. Toen hij de volgende dag op weg ging, liet hij al zijn wereldse goederen, die vrij substantieel waren, in de zorg van de herbergier. Wat een gek ding om te doen, dacht ik. Ze zullen er niet zijn als hij terugkomt. Maar dat waren ze wel.
een paar weken nadat ik klaar was met het boek dat ik las over Herbergen in de Middeleeuwen en het leek erop dat Doyle zijn onderzoek had gedaan. Reizigers lieten inderdaad dingen achter in Herbergen om later opgehaald te worden. Herbergen werden ook gebruikt door handelaren om hun goederen op te slaan als ze werden vervoerd van de ene plaats naar de andere.
sommige steden hadden openbare opslagplaatsen, waar goederen konden worden opgeslagen terwijl de eigenaars zich elders bevonden of terwijl zij op vervoer wachtten. Wanneer deze opslagplaatsen niet beschikbaar waren, konden de goederen in bepaalde Herbergen worden achtergelaten. Herbergiers zouden niet alleen goederen opslaan, maar konden worden vertrouwd om te fungeren als onderdeel van de toeleveringsketen, het verzenden van goederen op het volgende deel van hun reis.
dit gold uiteraard niet voor alle herbergiers. Sommige waren niet te vertrouwen voor zover ze konden worden gegooid, maar handelaren bouwden een netwerk van Herbergen in heel Europa, waarvan de eigenaren konden worden vertrouwd om niet te stelen of bedriegen of samen te werken met lokale ambtenaren.
dit waren rijke herbergiers. Ze zouden de goederen een tijdje moeten vasthouden, wachtend op schepen, boten, karren of paarden om de goederen mee te nemen op de volgende etappe van de reis, en ze hadden kapitaal nodig om dit alles te doen. De opslag en verzending van de goederen kan inhouden dat zij tol betalen en belastingen betalen, met ambtenaren omgaan en vervoerders organiseren en betalen. Dit waren vaak herbergiers die aanvankelijk rijk waren geworden in andere beroepen of inherent betrouwbaar waren, zoals priesters of notarissen.
sommige herbergiers fungeerden als makelaars en introduceerden partijen die elkaar nodig hadden. Anderen hielpen buitenlanders geld te veranderen in de lokale valuta, of andere valuta ‘ s als ze de middelen hadden. In sommige steden waren de Herbergen eigendom van geldwisselaars en munten werden voortdurend heen en weer gedragen om ervoor te zorgen dat handelaren en andere bezoekers valuta ‘ s konden veranderen. Waar ze niet in het bezit waren van geldwisselaars zouden deze Herbergen nauwe relaties hebben met bankiers, zodat ze het bereik van de benodigde valuta ‘ s beschikbaar konden hebben.
op sommige plaatsen waren de herbergen ook in de buurt van andere “faciliteiten” die reizigers en handelaren nodig hadden. Southwark, een stad aan de andere kant van de Theems naar Londen, was waar de wegen van de Kanaalhavens en Canterbury elkaar ontmoetten voordat ze de rivier overstaken. Het was al eeuwenlang bekend om zijn bordelen en badhuizen.
reizen in de Middeleeuwen was misschien ingewikkelder dan ik dacht.