BERGAN, J.
powód Anna Munoz został aresztowany 21 sierpnia 1959 przez oskarżonego Daniela Lintona, policjanta patrolującego Miasto Nowy Jork, pod zarzutem napaści drugiego stopnia. Sędzia na rozprawie wstępnej obniżył zarzut do napaści trzeciego stopnia, a oskarżony został uniewinniony po procesie na specjalnych sesjach.
w tej akcji Pani Munoz i jej mąż przeciwko aresztowanemu policjantowi i miastu Nowy Jork za złośliwe oskarżenie termin rozprawy oddalił skargę na końcu dowodu i wydał wyrok dla oskarżonych w sprawie prawa. Z dwoma sędziami, którzy się sprzeciwili, Wydział apelacyjny potwierdził. Pytanie w przedmiocie odwołania brzmi, czy powodowie przedstawili sprawę prima facie.
Pani Munoz zaprzeczyła napaści na oskarżonego Lintona, a ponieważ wniosek o oddalenie dowodu musi być przychylnie odebrany powodom, nie można uznać za prawnie uzasadniony, że go zaatakowała. Na faktach można by stwierdzić, że werdykt na korzyść powoda, gdyby jeden z nich został zwrócony, byłby sprzeczny z ciężarem dowodów w związku z potwierdzeniem narracji oskarżonego Lintona przez kolegę z policji i kartotekę szpitalną, która może być również uznana za potwierdzającą jego zeznania. Sprawa nie została jednak rozstrzygnięta na podstawie wagi dowodów; skarga została oddalona na podstawie prawa, a to wymaga osądzenia nagrania według obowiązujących zasad złośliwego ścigania.
w jednym ostrym wyroku sędzia VANN określił podstawy złośliwego ścigania w Burt V.Smith ( 181 N. Y. 1, 5). Zasada ta nigdzie nie została sformułowana bardziej zwięźle niż ta: „złośliwe oskarżenie to takie, które rozpoczyna się w złośliwości, bez prawdopodobnych powodów, aby sądzić, że może się udać, a które ostatecznie kończy się porażką.”
trzeba tu szczególnie uważać na krytyczne słowo „złośliwy”. Człowiek może wytoczyć uzasadnione oskarżenie z najgorszymi motywami, a oskarżenie nie zostanie uznane za złośliwe. Lub może działać na podstawie dowodów, które wydają się uzasadniać postawienie zarzutów, a oskarżenie nie będzie złośliwe, jeśli pomylił się co do prawdziwego znaczenia dowodów. Tak więc w praktyce „złośliwość”, jak tutaj połączona z” ściganiem”, często oznacza świadomą fałsz.
używane w tym szczególnym i rzadkim sensie „złośliwość” musi iść z brakiem prawdopodobnej przyczyny. Prosser skomentował dobrze rozumianą niechęć sądową do przyjęcia akcji „która jest sprzeczna z oczywistą Polityką prawa na rzecz zachęcania do postępowania przeciwko tym, którzy są najwyraźniej winni, i pozwalając, aby skończony proces pozostał niezakłócony i nieskrępowany” (Prosser, Delikts , 859). „Nie ma innej przyczyny działania, która byłaby bardziej strzeżona” (Green, Judge and Jury, 338).
dość pokaźna dyskusja sądowa na temat „prawdopodobnej przyczyny” zwraca uwagę na to, czy prokurator działał rozsądnie, wierząc, że zarzut jest uzasadniony dowodami. W oskarżeniu takim jak napaść oskarżona o bezpośrednią obserwację prokuratora i odrzucona przez oskarżonego, prawdopodobna przyczyna byłaby jednak raczej węższym pytaniem i mogłaby również włączyć się w to, czy prokurator powiedział prawdę, gdy złożył zarzut. To z kolei byłoby w dużej mierze kwestią faktyczną. W takim przypadku byłaby „prawdopodobna przyczyna”, gdyby prokurator postawił prawdziwy zarzut.
zakończenie postępowania przed sądem dla powoda jest niezbędne do utrzymania wszelkich działań w celu złośliwego ścigania. Ale wcześniejsze uniewinnienie lub zwolnienie odgrywa szczególną rolę. Jest to swego rodzaju warunek wstępny do późniejszego działania, sine qua non; i jest dokładnie ustalone, że jego zakończenie korzystne dla powoda nie jest rozstrzygające w drugim działaniu; tak więc prawda lub FAŁSZ pierwotnego oskarżenia jest otwarta na ponowną ocenę faktów (54 C. J. S., Złośliwe ściganie, § 33, s. 994). Prosser szczegółowo zbadał ten problem (op. cit., S. 858-859). Ciężar dowodu, oczywiście, jest nieco inny w działaniu od tego, co było we wcześniejszym prokuraturze. (Pan młody, dowód przestępstwa w postępowaniu cywilnym, 13 min. L. Rev. 556.)
jak zauważył sędzia SEARS w kezer V. Dwelle-Kaiser Co. (222 App. Div. 350, 356), „zasadniczy element braku prawdopodobnej przyczyny różni się od elementu korzystnego zakończenia”. Czasami zakończenie wcześniejszego postępowania korzystnie dla powoda mogło być tak niejednoznaczne lub dokonane przez ugodę lub oszustwo w taki sposób, aby nie pozwolić sobie na „podstawę” do złośliwego ścigania ( Levy ’ s Store V.Endicott-Johnson Corp., 272 NY 155, 162).
często problemem jest to, czy prokurator był uzasadniony z pozoru, wierząc, że zarzut był uzasadniony. Obejmowałoby to sytuacje, w których roztropny człowiek mógłby uwierzyć, z faktów, które do niego dochodzą, innym winnym, nawet jeśli oskarżony został uniewinniony lub nawet w rzeczywistości niewinny.
w obu przypadkach, jeśli okaże się, że prokurator działał w dobrej wierze, przedstawiając zgodnie z prawdą dowody, które doprowadziły do jego skargi, nie ponosi on żadnej odpowiedzialności, a czasami zapis jest taki, że kwestia może być rozstrzygnięta zgodnie z prawem, a czasami musi zostać pozostawiona do faktycznego rozstrzygnięcia.
jeśli pozorne fakty są takie „że dyskretna i roztropna osoba doprowadziłaby do przekonania, że przestępstwo zostało popełnione przez osobę oskarżoną, będzie ona uzasadniona, chociaż okazuje się, że został oszukany, a strona oskarżona była niewinna” ( Carl V.Ayers, 53 N. Y. 14, 17). „Można działać na podstawie tego, co wydaje się prawdziwe, nawet jeśli okaże się fałszywe” (VANN, J., in Burt v. Smith, supra, str. 6).
niektóre z wiodących nowojorskich spraw o złośliwe ściganie są skierowane właśnie do tego problemu. In Rawson V. Leggett (184 N. Y. 504) z prawnego punktu widzenia uznano, że istnieją wystarczające dowody udziału pracownika oskarżonego w planie larcenous, gdy wszystkie fakty zostały zebrane razem, aby uzasadnić wszczęcie przez oskarżonych postępowania karnego; ale sąd był ściśle podzielony, czy ta wystarczająca ilość dowodów uzasadniających oskarżenie może zostać uznana za kwestię prawną, z HISCOCK, J., pisząc energicznie przeciwko opinii per Curiam.
w Smith (supra) twierdzono, że na własnym pokazie powoda, nakaz, na którym opierała się złośliwa akcja prokuratorska, istniała prawdopodobna przyczyna do wszczęcia pozwu o nakaz, a zatem pytanie można było określić jako jedno z prawa. Podobnie w sprawie Hopkinson V. Lehigh Val. R. R. Co. (249 N. Y. 296), gdy oskarżony przedstawił swoje fakty zgodnie z prawdą prokuratorowi, który sam starał się o akt oskarżenia, uznano, że z prawnego punktu widzenia skarga nie będzie kłamała. (Zobacz też: Freedman vs.New York Soc. do tłumienia Imadła, 248 App. Div. 517, AFD. 274 N. Y. 559, gdzie nie było, jak zauważył GLENNON J. w Wydziale Apelacyjnym, żadnego istotnego sporu faktycznego.)
ale w przypadku, gdy wykazano, że istnieje spór o prawdziwy stan faktów lub wnioski wyciągnięte przez rozsądną osobę z faktów, które doprowadziły do oskarżenia, jednolita zasada miała wymagać faktycznego rozstrzygnięcia na procesie.
a leading case is Long Is. Bottlers ’ Union V. Seitz (180 N. Y. 243). Oskarżony wydał werdykt w sprawie. Wyrok został tu odwrócony i zarządzono nowy proces. Uznano, że powodem oskarżenia była kwestia faktów. Nawet tam, gdzie fakty są zasadniczo bezsporne, a możliwe jest orzekanie o prawdopodobnej przyczynie jako kwestii prawnej, istnienie złośliwości zostało uznane za pytanie o fakt (Hazzard V. Flury, 120 N. Y. 223).
ważną decyzją skierowaną do problemu prawno-faktycznego w postępowaniu karnym jest Brown v. Simab Corp. (20 A. D. 2d 121). Tam powód został oskarżony i uniewinniony pod zarzutem kradzieży w oparciu o jego fałszywie twierdził, że dokonał rewizji własności, na której udzielono pożyczki. Zwrócono werdykt w sprawie oskarżenia dla powoda.
zostało to uchylone w Wydziale Apelacyjnym jako wbrew wadze dowodów w dużej mierze na podstawie dokumentów w sprawie, ale (i jest to istotne dla sprawy przed nami) sąd odmówił oddalenia skargi „ponieważ jeśli dowód jest postrzegany w sposób najbardziej korzystny dla powoda Browna i jego zeznania mogą być uznane za prawdziwe, nie byłoby prima facie przypadku, choć wątpliwy” (s. 124).
Tak więc w spornej sprawie rzeczowej przed nami nie można uznać, że pozwany Linton oskarżył Panią Munoz z prawdopodobną przyczyną i bez złośliwości. Jak w Carl V. Ayers (supra, s. 18), można tu powiedzieć, „dowody ze strony pozwanego materialnie sprzeczne z dowodami powoda, ale możemy rozważyć tylko sprawę złożoną przez powoda, i jesteśmy zdania, że dowody z jego strony ujawniły brak prawdopodobnej przyczyny aresztowania, i że nonsuit został niewłaściwie przyznany”. Zob. również wyrok w sprawie Burns przeciwko Wilkinsonowi ( 228 N. Y. 113), w którym sąd, uznając fakt istnienia sprawy, odwrócił wyrok Sądu Apelacyjnego oddalający skargę. W niniejszym dokumencie przedstawiono faktyczną kwestię.
postanowienie Sądu Apelacyjnego powinno zostać cofnięte i zarządzić nowy proces, z kosztami postępowania.
Sędzia główny DESMOND i sędziowie FULD, VAN VOORHIS, BURKE i KEATING zgadzają się z sędzią BERGAN; sędzia SCILEPPI sprzeciwia się i głosuje za potwierdzeniem.
kolejność odwrócona itp.