Diah Permata Megawati Setiawati Sukarnoputri, był prezydentem Indonezji od lipca 2001 do 20 października 2004. W wyborach prezydenckich w Indonezji w 2004 roku uzyskała reelekcję 20 września.
niektóre Indonezyjskie źródła podają jej imię Soekarnoputri lub Soekarno Putri. Zauważ, że Sukarnoputri oznacza „córkę Sukarno” i nie jest to nazwisko prezydenta: Jawajczycy nie mają nazwisk. Powinna być po prostu określana jako Megawati.
Megawati urodziła się w Yogyakarcie, jako drugie dziecko i najstarsza córka Sukarno, ówczesnego prezydenta Indonezji, która ogłosiła niepodległość od Holandii w 1945 roku. Jej matka Fatmawati była jedną z dziewięciu żon Sukarno. Megawati dorastała w luksusie w Pałacu Merdeka swojego ojca.
Megawati poszła na Uniwersytet Padjadjaran w Bandung, aby studiować rolnictwo, ale zrezygnowała w 1967, aby być z ojcem po jego upadku z władzy. Megawati miał 19 lat, gdy Sukarno został zastąpiony przez rząd wojskowy pod przywództwem Suharto. Rodzina Sukarno została zignorowana przez nowy rząd, pod warunkiem, że pozostaną z dala od polityki.
w 1970 roku, w roku śmierci Sukarno, Megawati udał się na Uniwersytet Indonezji, aby studiować psychologię, ale zrezygnował po dwóch latach. Nawet jej najcieplejsi wielbiciele nie twierdzą, że Megawati jest intelektualistką, a poza Indonezją ma małą wiedzę o świecie. Jest pobożną muzułmanką, ale również podąża za tradycyjnymi Jawajskimi wierzeniami i ma wielką wiarę w astrologię.
pierwszy mąż Megawati, porucznik Surindo Supjarso, zginął w katastrofie lotniczej w Irian Jaya w 1970 roku. W 1972 poślubiła Hassana Gamala Ahmada Hasana, egipskiego dyplomatę. Wkrótce potem małżeństwo zostało unieważnione. W 1973 wyszła za mąż za Taufika Kiemasa, swojego obecnego męża. Mają troje dzieci, M. Rizki Pramata, M. Pranada Prabowo i Puan Maharani, teraz w wieku 30 lat.
Megawati unikała polityki przez prawie 20 lat, opisując siebie jako prostą gospodynię domową, chociaż zwolennicy jej ojca nadal postrzegali ją jako jego polityczną spadkobierczynię. Jednak w 1987 roku Megawati wraz z mężem dołączyła do Indonezyjskiej Partii Demokratycznej (PDI), usankcjonowanej przez rząd partii, która zapewniła fasadę demokratycznego wyboru w rządzie Suharto „nowego porządku”. W nagrodę za wyraźną akceptację rządu, Megawati została wybrana do indonezyjskiego Parlamentu.
w 1993 Megawati został liderem PDI. W tym czasie Suharto miał 72 lata, a jego rząd słabł. Megawati najwyraźniej postanowił zająć otwarcie opozycyjne stanowisko. Od razu stała się niezwykle popularna, pomimo braku doświadczenia, głównie ze względu na swoje imię, ale także dlatego, że była postrzegana jako wolna od korupcji i posiadająca godne podziwu cechy osobiste.
w 1996 roku rząd zdał sobie sprawę, że popełnił błąd pozwalając Megawati wejść do polityki i zmusił ją do usunięcia z przywództwa PDI. Wywołało to zamieszki w Dżakarcie. Megawati otrzymał zakaz udziału w wyborach powszechnych w maju 1997 roku. To tylko zwiększyło jej popularność. Założyła własną partię, PDI-Perjuangan (PDI-P) (Perjuangan oznacza ” walka.”) W tym okresie Megawiti wykazał się wielką odwagą w przeciwstawianiu się rządowi i stał się symbolem nadziei na demokratyczne reformy.
Azjatycki kryzys gospodarczy, który rozpoczął się w 1997 r., a także rosnący gniew publiczny na wszechobecną korupcję, doprowadziły do końca długich rządów Suharto, który podał się do dymisji w maju 1998 r. Jego następca, B. J. Habibie, obiecał wolne wybory w 1999,a PDI-P szybko stał się głównym rywalem partii rządowej, Golkara.
w wyborach w czerwcu 1999 r.PDI-P wyłoniła się jako największa partia, ale nie zdobyła bezwzględnej większości głosów ani większości miejsc w Parlamencie. Zgodnie z nową konstytucją Indonezji prezydent został wybrany przez ustawodawcę, a Megawati wydawało się mieć najsilniejsze roszczenie do prezydencji. Jednak inne partie zjednoczyły się, by ją zablokować, częściowo z powodu muzułmańskiego sprzeciwu wobec kobiety-prezydenta. Jej dawny przyjaciel i sprzymierzeniec, Abdurrahman Wahid, został wybrany. Megawati zgodził się zostać wiceprezydentem.
Wahid jednak doznał kilku udarów mózgu i wkrótce okazało się, że nie jest w stanie pełnić funkcji prezydenta. Oskarżono go również o tolerowanie korupcji w administracji. W lipcu 2001 partie w Sejmie zjednoczyły się, by wymusić jego rezygnację. 23 lipca 2001 Megawati został mianowany nowym prezydentem Republiki Indonezji.
pod rządami Megawati proces demokratycznych reform rozpoczęty pod rządami Habibie i Wahida trwał, choć powoli i nieregularnie. Megawati postrzegała swoją rolę głównie jako symbol jedności narodowej i rzadko aktywnie interweniowała w sprawy rządowe. Wojska, zhańbione w czasie upadku Suharto, odzyskały znaczną część swoich wpływów. Korupcja nadal była wszechobecna, choć sama Megawati rzadko była za to obwiniana.
niektórzy indonezyjscy uczeni wyjaśniali pozorną bierność Megawatiego w urzędzie, odwołując się do jawajskiej mitologii. Megawati, jak mówili, widziała swojego ojca, Sukarno, jako „dobrego króla” jawajskiej legendy. Suharto był „złym księciem”, który uzurpował sobie tron dobrego króla. Megawati była mściwą córką, która obaliła złego księcia i odzyskała TRON dobrego króla. Kiedy to zostało osiągnięte, powiedzieli, Megawati była zadowolona z panowania jako dobra Królowa i pozostawić sprawy rządu innym.
chociaż do 2004 roku indonezyjska gospodarka częściowo wyzdrowiała po kryzysie z 1997 roku, bezrobocie i ubóstwo pozostały wysokie, a prezydencja Megawati była bardzo rozczarowana. Indonezyjska Konstytucja została zmieniona tak, aby przewidywała bezpośredni wybór prezydenta, a Megawati pozostało na drugą kadencję. Konsekwentnie śledziła sondaże opinii publicznej, częściowo ze względu na silną preferencję mężczyzn wśród muzułmańskich wyborców, a częściowo ze względu na jej mierne wyniki w biurze. W drugiej turze wyborów została pokonana przez Susilo Bambang Yudhoyono.